Oosterse liturgieen (waaronder de Byzantijnse) zijn meer dan de westerse op de Toekomst gericht. Dat klinkt misschien vreemd, want oosterse liturgie kenmerkt zich door het levend houden van een eeuwenoude weinig veranderlijke traditie. Maar de toekomst waar het hier om gaat is de toekomst van Gods Koninkrijk. Die toekomst wil binnendringen in onze aardse werkelijkheid. De hemel wil op aarde verschijnen om van daar uit de aarde te heiligen en te zegenen. Daarom wordt bijvoorbeeld op het feest van de Doop des Heren, 6 januari, het water van rivieren en meren gezegend. Zie ook onder het trefwoord: eschatologisch.